Niemcy
Przykłady / Dobre praktyki - Tworzenie miasta z rozwiązaniami dotyczącymi ruchu drogowego: kodowanie z Ozobotem w klasie integracyjnej dla uczniów czwartej klasy
Ten projekt pokazuje, jak uczniowie klasy czwartej integracyjnej zaangażowali się w budowę modelu miasta z problemami komunikacyjnymi, używając robotów Ozobot do rozwiązywania problemów za pomocą kodowania. Uczniowie poznali zarówno koncepcje planowania urbanistycznego, jak i podstawowe kodowanie, promując pracę zespołową, rozwiązywanie problemów i kreatywność.
Kontekst
Projekt ten odbył się w integracyjnej klasie czwartej szkoły podstawowej. Uczniowie stanowili zróżnicowaną grupę, w której byli zarówno uczniowie rozwijający się prawidłowo, jak i ci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (SEN), takimi jak dysleksja, ADHD i nieznaczny stopień autyzmu. Szkoła miała na celu włączenie zajęć STEM do programu nauczania, aby rozwijać umiejętności technologiczne i krytycznego myślenia, zapewniając jednocześnie, że wszyscy uczniowie, niezależnie od ich potrzeb, będą włączeni i zaangażowani.
Projekt miał na celu stworzenia modelu miasta, który obejmował różne budynki, drogi i skrzyżowania. Uczniowie mieli za zadanie zidentyfikować i rozwiązać problemy związane z ruchem drogowym w swoim mieście modelowym przy użyciu robotów Ozobot. Roboty Ozobot zostały zaprogramowane do poruszania się po siatce miasta, podążania drogami i interakcji z przeszkodami, takimi jak sygnalizacja świetlna i skrzyżowania. Celem było, aby uczniowie zaprojektowali funkcjonujące miasto, symulowali przepływy ruchu i stosowali kodowanie do rozwiązywania rzeczywistych problemów planowania urbanistycznego.
Problem/Wyzwania
Projekt napotkał szereg wyzwań, zarówno pod względem aspektów technicznych, jak i zróżnicowanych potrzeb studentów:
- Różnorodne poziomy umiejętności: Studenci mieli różne doświadczenia zarówno z kodowaniem, jak i planowaniem miasta. Niektórzy studenci mieli niewielkie lub żadne wcześniejsze doświadczenie z kodowaniem, podczas gdy inni mieli silniejsze umiejętności obliczeniowe.
- Zaangażowanie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi: Uczniowie ze specjalnymi potrzebami, np. cierpiący na ADHD lub dysleksję, mieli trudności z koncentracją uwagi lub angażowaniem się w bardziej abstrakcyjne koncepcje kodowania i planowania urbanistycznego.
- Złożoność symulacji ruchu drogowego: Programowanie robotów Ozobot do interakcji z różnymi elementami, takimi jak sygnalizacja świetlna i przeszkody, okazało się wyzwaniem dla studentów, szczególnie tych, którzy mieli niewielkie doświadczenie w zakresie sekwencjonowania i rozwiązywania problemów.
- Współpraca i dynamika grupy: Zapewnienie równego udziału wszystkich uczniów w pracy grupowej było wyzwaniem. Niektórzy uczniowie byli bardziej aktywni, podczas gdy inni potrzebowali większego wsparcia, aby zaangażować się w aktywność.
- Dostosowanie instrukcji: Kluczowe znaczenie miała potrzeba zróżnicowanego nauczania, ponieważ nie wszyscy uczniowie mogli łatwo przyswoić koncepcje kodowania w tym samym tempie i w ten sam sposób.
Rozwiązania
Aby sprostać wyzwaniom, zastosowano szereg strategii wspierających zarówno naukę studentów, jak i pomyślną realizację projektu:
- Lekcje kodowania strukturalnego: Nauczyciel zapewnił serię lekcji opartych na założeniu rozwinięcia tematyki kodowania przy użyciu Ozobota, zaczynając od prostych instrukcji (takich jak poruszanie się do przodu lub skręcanie) i stopniowo przechodząc do bardziej złożonych zadań (takich jak tworzenie określonych ścieżek ze światłami drogowymi i skrzyżowaniami). To podejście krok po kroku pomogło uczniom zbudować pewność siebie i nabyć odpowiednie umiejętności.
Narzędzia wspomagające i modyfikacje: W przypadku uczniów z problemami motorycznymi lub problemami z koncentracją nauczyciel zapewnił technologie wspomagające, takie jak pomoce wizualne, kolorowe znaczniki i uproszczone arkusze kodowania. Narzędzia te pomogły wyjaśnić instrukcje i zmniejszyć obciążenie poznawcze u uczniów z niepełnosprawnością intelektualną. - Wsparcie rówieśnicze i łączenie w pary: Aby wspierać włączanie i współpracę, uczniowie byli strategicznie parowani — ci z lepszymi umiejętnościami kodowania pracowali z rówieśnikami , którzy potrzebowali dodatkowego wsparcia. Zachęcało to do pracy zespołowej i zapewniało, że każdy uczeń mógł wnieść swój wkład w projekt.
- Praktyczne, wizualne podejście: Projekt obejmował bardzo wizualne i praktyczne podejście. Uczniowie fizycznie umieszczali znaczniki drogowe, budynki i sygnalizację świetlną na dużym papierze w kratkę, co pozwoliło im zobaczyć fizyczny układ ich miasta. Ta wizualna reprezentacja ułatwiła im zrozumienie, w jaki sposób Ozoboty mogą wchodzić w interakcje z miastem i w jaki sposób kodowanie może rozwiązywać problemy związane z ruchem drogowym.
- Skup się na rozwiązywaniu problemów i interacji: Uczniowie byli zachęcani do podejścia metodą prób i błędów do rozwiązywania problemów. Kiedy Ozoboty nie działały zgodnie z oczekiwaniami, uczniowie byli kierowani do rozwiązywania problemów przez przeglądanie swojego kodu i dostosowywanie go. Ten interacyjny proces pomagał budować odporność i wzmacniał ideę, że porażka jest częścią uczenia się.
- Krótkie, skoncentrowane sesje z przerwami: W przypadku uczniów, którzy mieli problemy z koncentracją lub uwagą (szczególnie tych z ADHD), sesje kodowania były krótkie, z częstymi przerwami. Pomagało to utrzymać zaangażowanie i zapobiegało frustracji.
Zróżnicowane nauczanie: Nauczyciel zapewnił zróżnicowane wsparcie, na przykład upraszczając instrukcje kodowania dla uczniów, którzy tego potrzebowali, oferując jednocześnie możliwości wzbogacenia materiału (np. bardziej zaawansowane wyzwania związane z kodowaniem) dla uczniów, którzy byli gotowi na dodatkowe zadania. - Docenianie sukcesu grupy: Pod koniec projektu uczniowie mieli okazję zaprezentować swoje modele miast i rozwiązania dotyczące ruchu drogowego, które opracowali. Każda grupa przedstawiła i wyjaśniła projekt swojego miasta, sposób rozwiązania problemów z ruchem drogowym i sposób zaprogramowania Ozobotów. Wzbudzało to poczucie dumy i spełnienia.
Dzięki włączeniu tych strategii wszyscy uczniowie mogli aktywnie uczestniczyć i uczyć się z doświadczenia, niezależnie od poziomu umiejętności. Projekt nie tylko nauczył ich kodowania i planowania urbanistycznego, ale także rozwinął ważne umiejętności miękkie, takie jak praca zespołowa, rozwiązywanie problemów i wytrwałość.
